De Apollo 11-missie, die plaatsvond in 1969, voldeed aan de toezegging van president John F. Kennedy die hij in september 1962 had gedaan om een man op de maan te laten landen voordat het decennium voorbij was. NASA heeft gezegd dat het van plan is om binnen de komende tien jaar een permanente menselijke nederzetting op de maan te creëren. Dit is meer dan 50 jaar na de eerste maanlanding. Zelfs met zo’n hoge doelstelling zit het idee van langdurige maankolonisatie vol uitdagingen.
Waar te vestigen is het eerste probleem. De beste locatie is waarschijnlijk dicht bij een van de polen vanwege de lange dag-nachtcyclus van de maan. Er zijn twee specifieke locaties voorgesteld: Mount Malapert en de rand van de Peary-krater. Met een breed, glad landingsgebied en delen van aanhoudende schaduw, wordt aangenomen dat Mount Malapert verzadigd is met geïmplanteerde waterstof en helium. Vier bergachtige regio’s die de “pieken van het eeuwige licht” worden genoemd, omringen de Peary-krater met een brede, vlakke topografie. Dit gebied biedt een constante temperatuur en toegang tot zonne-energie.
Het huisvestingsprobleem ontstaat nadat de plaats is geselecteerd. Er zijn twee opties: biodomes aan het oppervlak of ondergrondse lavabuizen. De eerste biedt een betere verdediging tegen meteorietbotsingen en zonnestraling, die ongeveer 200 keer sterker is op de maan dan op aarde. Dit laatste geeft gemakkelijker toegang en vervoer naast de psychologische voordelen van buiten zijn. De meest waarschijnlijke toekomst combineert de twee. Met deze combinatie zal regoliet dienen als het belangrijkste bouwmateriaal en worden maanstructuren gebouwd met een combinatie van 3D-printen en regoliet.
De maannederzetting heeft net als elke andere stad op aarde voedsel en energie nodig. Water is gesplitst in waterstof en zuurstof om brandstof voor voortstuwing te creëren, en zonne-energie is een potentiële energiebron. Voedsel zal in eerste instantie van de aarde moeten worden gehaald. Kunstmatige voedselproductie en hydrocultuurgewassen zullen echter problemen blijven opleveren. De opname van verschillende ruimteagentschappen en mensen, waaronder rijke zoals Elon Musk en Jeff Bezos, vereist zorgvuldige juridische en praktische overwegingen.
Momenteel wordt de maan gereguleerd door het Outer Space Treaty van 1966. Dit verdrag verbiedt nationaal bezit van de ruimte en acht het open voor verkenning en gebruik door alle regeringen. Het verdrag zal opnieuw moeten worden onderhandeld en uitgebreid. Daarbij wordt rekening gehouden met de vele nationale en culturele belangen. Bovendien moet het rekening houden met de juridische gevolgen van mensen die de rijkdommen en macht van hele naties bezitten.
De moeilijkheden om te overleven onder een zwaartekracht van een zesde en 250.000 mijl van de aarde moeten ook fysiek en psychologisch worden aangepakt. Het internationale ruimtestation ISS huisvest al bijna een jaar astronauten, maar de maan zorgt voor nieuwe problemen. Het is bijvoorbeeld onduidelijk hoe ons cardiovasculaire en musculoskeletale systeem zich zou aanpassen aan de aanzienlijk verminderde zwaartekracht. Psychologen uiten hun bezorgdheid over eenzaamheid, astrofobie en de angst voor de ruimte zelf.
