Tegenwoordig lijkt het bijna onmogelijk voor een game om geen inspiratie te halen uit andere games. In Enchanted Portals voelt het alsof de ontwikkelaars van Xixo Game Studio Cuphead hebben gespeeld tot de dag dat ze besloten om hun eigen spel te maken met, in feite, alle inspiratie die uit dat spel is gehaald. Ze slagen er echter niet in om de snelheid en finesse van hun inspiratie te bereiken en het probleem ligt vooral in hoe Enchanted Portals mechanisch werkt.
Er zijn voornamelijk drie dingen die storend zijn en dit zijn de hele basis voor hoe ik het entertainment in deze game ervaar. Twee van deze dingen hebben te maken met de wapens van de game. Om bepaalde vijanden te doden, moet je het juiste kleurwapen hebben dat past bij de kleur rond of op de vijand. Je wisselt tussen rode (vuur), gele (wind) en blauwe (ijs) kleuren en dit doe je op de D-pad. Met andere woorden, je moet je duim van de joystick halen waarmee je het personage bestuurt om tussen deze drie te schakelen. Dit moet heel vaak gebeuren en het probleem is dat je alleen kunt schakelen als het personage volledig stilstaat.
Het andere negatieve ding is dat de richthoek is vergrendeld in vaste posities, dus er is geen 180 graden vrije beweging bij het richten, in plaats daarvan schiet je zijwaarts, diagonaal of recht omhoog. Als een vijand buiten een van deze richtingen staat, raak je hem gewoon niet. Bovendien schiet slechts één van deze wapens (wind) meerdere projectielen af, iets waar ze allemaal baat bij zouden hebben gehad. Het derde negatieve is de optelsom van deze ontwerpbeslissingen, en dat is dat de flow van de game lijdt onder de twee eerder genoemde gebieden.
Met een cartoony stijl, charmante personages en aanstekelijke muziek probeert Enchanted Portals ons te boeien en te verleiden met een grote dosis charme. De twee goochelaars Bonny en Penny worden in verschillende werelden rondgeslingerd, maar het ontbreken van een map voelt als een van de vele gemiste kansen. En ja, dit voelt zo erg Cuphead dat het bijna grenst aan plagiaat. Alles is zo’n beetje ontworpen, inclusief een hoge moeilijkheidsgraad en toen ik alleen speelde had ik het al moeilijk op de eerste baas van de game.
Hoewel er speelse achtergronden zijn en de charmante tekenfilmstijl best leuk is, voelt veel van de game erg levenloos aan. Er zijn veel obstakels op het scherm om te vermijden, en frustratie kan vaak in een spelcontext leiden tot een verlangen om alles uit de kast te halen om een uitdaging te voltooien. Niet hier. Hier is frustratie gewoon krankzinnige frustratie omdat het saai is om te spelen.
Het ergste is hoe de game zichzelf een slechte dienst bewijst door snelheid te missen. Wanneer de flow ontbreekt, verdwijnt ook de zenuw die aan het plezier gekoppeld kan worden. Je moet vaak een paar stappen lopen om te stoppen en het scherm te wissen, en de bedieningselementen voelen niet bijzonder wendbaar of responsief aan. Er zijn echter twee duidelijke hoogtepunten. Natuurlijk is de cartoony grafische stijl leuk en mooi, maar goed, het is er niet echt een van. Het voelt te identiek aan wat Cuphead ons zes jaar geleden gaf en die game voelde unieker aan. In plaats daarvan is een van de sterke punten de muziek, waar je graag op bopt, en de bazen van de game zijn best leuk.
Dus, hoewel het aan snelheid ontbreekt, wordt het een zweterige en leuke uitdaging in het leren van bewegingspatronen en hoe je alles kunt vermijden wat naar je toe wordt gestuurd. Na het saaie begin van de game is er echter wat meer snelheid in de vorm van bijvoorbeeld vliegreizen op een bezem (in plaats van Cuphead’s variant met vliegtuigen) en ik zal ook van de gelegenheid gebruik maken om te vermelden dat het thema met tovenaars en magie passend aanvoelt. Het is zo’n beetje de enige identiteit die de game heeft.
Enchanted Portals heeft een aantal oppervlakkige kenmerken die je je wenkbrauwen doen optrekken, maar wat echt telt; wat er onder de oppervlakte is, meet het helemaal niet. Het komt zelden voor dat ik informatie zoek of de indrukken van anderen lees over een game die ik ga reviewen, maar ik was benieuwd wie er achter de game zat. En ondanks het feit dat het lijkt te zijn ontwikkeld door slechts twee mensen (wat natuurlijk een prestatie is die het vermelden waard is), kan ik niet anders dan het eens zijn met de vele threads en berichten online over hoe een beetje te veel geïnspireerd en zoals Cuphead dit is. Ik wil misschien niet zo ver gaan om hen ervan te beschuldigen er een schaamteloze kopie van te maken, ik denk eerder dat rolmodel en inspiratie iets leuks kan zijn. Maar wanneer de kleine maar o zo belangrijke eigen identiteit ontbreekt en de game helemaal niet vermakelijk is, kan ik dit helaas helemaal niet aanraden.
